Voor Elke Van de Velde wordt de combinatie tussen volleyballen en haar job als verpleegkundige steeds moelijker. Daarnaast is er ook de aandacht voor de kindjes en de afspraak met haar partner – Jonas Verschraege – om samen te stoppen. Dit alles zorgt ervoor dat zij afscheid neemt van VC Panda’s Lokeren.
“De reden waarom ik stop met volleyballen heeft te maken met diverse factoren” klinkt het bij Elke Van de Velde. “De voornaamste reden is eigenlijk dat het allemaal te druk is. Mijn job als verpleegkundige zorgt ervoor dat ik in ploegen werk, het is dan ook een hele opgave om alles gepland te krijgen. Er ging telkens heel wat puzzelwerk aan vooraf, met ondermeer het opnemen van vakantiedagen of het wisselen van ploeg.”
“Onze kindjes zijn 8 en 5 jaar en beginnen hun eigen hobby’s te hebben. We weten beiden hoe mooi sport kan zijn, niets is mooier om ervoor te zorgen dat zij diezelfde ervaring kunnen opdoen.”
“Bovendien hadden ik en Jonas, mijn partner, afgesproken om samen te stoppen. De vrijgekomen tijd is bedoeld voor de kinderen, de langverwachte weekendjes weg, etentjes of gewoon gezellig samenzijn met de vrienden en familie.”
“Toen ik in het vijfde leerjaar zat werd er in Moerbeke-Waas door VC Spectrum een initiatie volleybal gegeven. Je kon dan een training meevolgen om nadien te beslissen of volleybal al dan niet iets voor jou was. Ik heb na die dag geen enkele andere sport meer gedaan. 25 jaar lang stond voor mij alles in het teken van volleybal. Ik en mijn vriend, die de laatste jaren ook in Lokeren speelde, zijn dikwijls vroeger moeten gaan lopen op familiefeestjes, of later toekomen omdat we eerst nog een training of wedstrijd hadden. Dikwijls hebben we feestjes of afspraakjes met vrienden laten passeren voor het volleybal. Voor ons een evidentie, maar voor iemand die geen competitiesport speelt, niet altijd even logisch. Nu is het tijd om deze dingen wel allemaal te gaan doen. De cirkel is rond, het is mooi geweest.”
“Ik heb jaren als midden gespeeld, maar door blessures van medespeelsters moest ik enkele jaren geleden opschuiven naar de opposite, iets waar ik al lang van had gedroomd. Gelukkig ben ik gespaard gebleven van blessures, al moet ik toegeven dat de schouder en knie toch wat lichte hulp nodig hadden om de laatste twee jaar vol te maken. Ik ben wel enkele jaren naar een kinesist in het Antwerpse gereden, hij was de enige die ervoor kon zorgen dat ik mijn schouder terug kon gebruiken zoals voorheen. Binnen de ploeg noemden we hem ‘Guy de wonderkiné’. Waarvoor veel dank.”
“Soms moet je de eer aan jezelf houden en stoppen als je nog kan meedraaien met het spelletje. Onze ploeg was een mix van enkele jonge speelster met oudere speelsters, die toch al boven de 30 zijn. Sommigen noemden ons dan ook de dino’s van de reeks, op zich ervaring genoeg. Het is iedereen gegund om lang te kunnen meedraaien in zijn sport en dit te combineren met gezin en werk.”
“Alles is begonnen in ons dorpje, met Linda De Wolf als trainster. Linda is trouwens nog steeds actief bij VC Spectrum. Na acht jaar heb ik de overstap gemaakt naar Eksaarde, waar ik één jaar op de hoek heb gespeeld. Trainer Stefan Devriese nam me het jaar nadien mee naar Lokeren, waar ik 15 jaar lang ben blijven plakken. Panda’s is echt een club waar iedereen, iedereen kent. Het is een kleine warme hechte familieclub. De basis wordt gevormd door gezelligheid, samenhorigheid en vriendschap. Ik heb daar mogen spelen onder verschillende trainers. Bert Dierckx, Luk Debruyne, maar vooral Luk Trauwaen hebben een indruk nagelaten.”
“Luk gaf verschillende jaren training aan de Dames A. Het is hem steeds gelukt om elke training inventief te zijn. Hij wist steeds andere oefeningen uit te zoeken en zo de groep te motiveren. Nooit hebben we twee dezelfde trainingen gekregen. Met de nodige inzet, maar vooral met veel gelach, werd elke training afgerond. Hoe langer Luk en ik elkaar kenden, hoe meer we op elkaar ingespeeld waren. Vaak zagen we aan onze non-verbale uitdrukking al wat we juist bedoelden, wat vaak zorgde voor hilarische momenten.”
“Ik was niet de speelster die veel punten kon maken met keiharde aanvallen. Ik moest het meer hebben van de dropballen, geplaatste diepe ballen, blokbuiten of een opslagreeks. De laatste jaren speelde we veelal met dezelfde speelsters, zo werd onze ploeg een goed geoliede machine en had iedereen zijn aandeel in het groepsgebeuren. Ik denk dat ik mag zeggen dat we na jaren samen spelen een hechte vriendengroep zijn geworden. Ook een reden waarom ik dit zo lang heb volgehouden.”
“Ik heb tweemaal kampioen mogen spelen met mijn ploeg bij Panda’s. We hebben ook eenmaal de finale van de beker van Oost Vlaanderen gespeeld. Dat waren fijne momenten, maar ik ga vooral het plezier en de vriendschap onthouden. Kristof Straetman heeft de laatste jaren regelmatig foto’s genomen van onze wedstrijden. Dit blijven achteraf mooie herinneringen aan de sport, die ik zo vele jaren heb beoefend. Ik kan alleen maar hopen dat de toekomstige en huidige volleybalspeelsters evenveel plezier, drive en goesting hebben in het spelletje.”
“Ik probeer momenteel twee keer in de week te sporten, dat is vooral lopen en/of zwemmen. Afhankelijk van de ploegen waarin ik werk, lukt dat de ene week al wat beter dan de andere. Voorlopig wil ik effe niets moeten doen, geen babysit regelen, geen wissels op het werk. Ik wil nu effe gewoon genieten van de rust. Ik heb me door de jaren heen geamuseerd en daar ben ik enorm dankbaar voor.”
“Een dikke merci aan alle mensen die ermee voor gezorgd hebben dat wij konden trainen en spelen. Met twee kleine kinderen, ploegwerk en competitiesport heb je echt wel een groot opvangnet nodig. Ik ben vooral dankbaar voor alle vriendschap en plezier die ik mocht ervaren door de sport.”
Volleybal – Promo 1 (V) – VC Panda’s Lokeren dames
