Met de 30-jarige Siwar Amar neemt DHC Waasmunster afscheid van de Tunesische ex-international. Net als bij veel afscheidnemende sporters werd de combinatie van gezin, werk en sporten op hoog niveau steeds moeilijker.
“Handbal is steeds een belangrijk deel van mijn leven geweest” luidt het bij Siwar Amar. “Voor mij was het niet zomaar een hobby, het zat echt diep in mijn hart. Ik wilde steeds beter worden, ik was best streng voor mezelf en ook als het zwaar was bleef ik doorgaan.”
“Het was zeker geen gemakkelijke beslissing voor mij om te stoppen met handballen. Het is echter op dit moment best moeilijk om alles nog te blijven combineren. De combinatie van gezin, de kinderen en mijn werk vergt veel van mij. Mijn lichaam geeft me ook signalen dat het tijd is om wat rust te nemen. Na jaren van intensief sporten voel ik duidelijk aan dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten. Wat de toekomst nog zal brengen, dat is af te wachten. Het leven zit vol verrassingen en wie weet keer ik ooit wel nog terug. Vandaag zeg ik ‘stop’, maar morgen kan het anders zijn. Handbal is en blijft voor altijd een deel van mij.”
“Mijn handbalverhaal is begonnen in mijn geboorteland Tunesië bij ASFTeboulba. Ik was toen twaalf jaar. Ik heb daar de passie voor de handbalsport ontdekt. Ik had het geluk dat ik mooie stappen voorwaarts heb kunnen zetten. Ik speelde bij verschillende ploegen en kreeg zelfs de kans om deel uit te maken van de nationale ploeg van Tunesië.”
“Toen ik naar België kwam ben ik begonnen bij Don Bosco Gent. Dat was niet eenvoudig aangezien ik toen nog geen Nederlands sprak en ook de Belgische cultuur nog niet goed kende. Ik ben blijven vechten en heb mijn plekje gevonden. Van Don Bosco Gent ben ik overgestapt naar DHC Waasmunster, dat was een club dichter bij huis. Ik kon daar ook op een hoger niveau spelen en was ook actief in de play-offs. Bij elke ploeg waar ik gespeeld heb, heb ik alles gegeven en ben ik blijven groeien.”
“Dankzij het handbal heb ik heel mooie momenten beleefd, dat zal mij altijd bijblijven. Zo was mijn debuut bij de nationale ploeg van Tunesië onvergetelijk. Daarnaast heb ik ook een fantastisch seizoen beleefd toen we kampioen van Tunesië zijn geworden en ook nog de Beker van Tunesië hebben gewonnen. Dat was zowel op sportief als op persoonlijk vlak een topjaar. Dat was het jaar dat ik geslaagd benvoor mijn baccalaureaat, mijn diploma secundair onderwijs. Die periode was echt heel bijzonder, ik heb toen hard gewerkt zowel voor mijn sport als voor mijn studies. Ik was dan ook fier toen ik beide doelen bereikte.”
“Natuurlijk zal ik ook mijn eerste wedstrijden in België nooit vergeten. Ik kende de taal niet en wist totaal niet hoe alles hier werkte. Maar ik heb niet opgegeven en dat is misschien wel mijn grootste kracht, blijven doorgaan en blijven vechten, ook als het al eens moeilijk is.”
“Ik ben enorm dankbaar voor alle coaches die mij al die jaren hebben begeleid. Zo heb ik in Tunesië veel geleerd van verschillende coaches, vooral in de beginjaren. Het zijn zij die mij gevormd hebben als speelster. Er is wel één coach die een blijvende indruk op mij heeft nagelaten en dat is Issam El Ahyeni. Hij heeft mij geleerd om nooit op te geven, altijd te blijven vechten en steeds het beste van mezelf te geven. Zijn vertrouwen en zijn lessen zal ik nooit vergeten.”
“Ook in België heb ik trainers gehad die belangrijk waren voor mij. Ze gaven me kansen, hielpen me om me aan te passen in een nieuwe omgeving en motiveerden me om te blijven groeien. Ik ben hen allemaal enorm dankbaar.”
“Ik stop nu wel met competitiehandbal, maar ik blijf sowieso sportief actief. Ik wil recreatief sporten, misschien zelfs af en toe handbal spelen of andere sporten zoals padel of joggen. Sport zal altijd een deel van mijn leven blijven. Het houdt me niet alleen fit, maar het maakt me ook gelukkig.”
“Tot slot wil ik Sportregio.be bedanken om mij de kans te geven mijn verhaal te doen. Het is fijn dat mijn carrière op deze manier in de kijker wordt gezet. Dit betekent veel voor mij.”
Handbal – 1ste nationale (V) – DHC Waasmunster
